Korkunç ellerinle bastirip yarani
dudaklarini kanatarak
dayanilmakta agriya.
Simdi çiplak ve merhametsiz
bir çiglik oldu ümid…
Ve zafer
artik hiçbir seyi affetmeyecek kadar
tirnakla sökülüp koparilacaktir…
Günler agir.
Günler ölüm haberleriyle geliyor.
Düsman hasin
zalim
ve kurnaz.
Ölüyor çarpisarak insanlarimiz
— halbuki nasil hakketmislerdi yasamayi —
ölüyor insanlarimiz
— ne kadar çok —
sanki sarkilar ve bayraklarla
bir bayram günü nümayise çiktilar
öyle genç
ve fütursuz…
Günler agir.
Günler ölüm haberleriyle geliyor.
En güzel dünyalari
yaktik ellerimizle
ve gözümüzde kaybettik aglamayi :
bizi bir parça hazin ve dimdik birakip
gözyaslarimiz gittiler
ve bundan dolayi
biz unuttuk bagislamayi…
Varilacak yere
kan içinde varilacaktir.
Ve zafer
artik hiçbir seyi affetmeyecek kadar
tirnakla sökülüp
koparilacaktir…
1941, Sonbahar…
Nazım Hikmet Ran